Onregelmatige verschijnende blogs en columns op diverse plekken... Uit dezelfde pen!
De Perfecte Poes.
Doos, Poenie, Vulva.
Bij het woord Vulva breek ik in weerwil van mezelf toch in lachen uit; maar dit is een serieuze zaak. Op een of andere manier associeer ik het met Lava. Een vulkaan die uitbreekt, hitte en as en stromen kokende keien, niet echt de plek waar je je gezicht in wil verzuipen van tijd tot tijd.
Uh je gezicht verzuipen?
Een kut, een spleet een vagina is voor mij toch vooral een plek waar het zilte vocht, het vloeibaar worden, het verdrinken zich schuilhoudt.
Dat is: de vagina van die ander. Als ik mij in de positie bevind dat zij zich aan mijn zintuigen kenbaar maakt, dan ben ik doorgaans al hopeloos verloren in liefhebben, in willen bezitten, in willen behagen, in willen eenworden, verdwijnen, verzuipen en liefst nooit meer bovenkomen.
In de hitte van het moment lijkt weinig anders ertoe te doen dan het inademen van de ander. Het verlangen dat dwingt dat wil dat eist.
Niet lang daarvoor echter voordat het verlangen alle remmingen opzij zet, radicaal, niet ter zaken doende, overvalt mij soms een twijfel over mijn eigen verschijnen. En dat betreft niet mijn prachtige zalmroze/topaas groene nieuwe cowboyboots. Noch mijn dieprood geverfde haar, noch mijn prompte borstjes. Mijn billen lijken mij goed geproportioneerd en onverwacht rond voor een hollandse.
Nee, het betreft het voorkomen van mijn vagina.
Ik heb mij nooit echt grote zorgen hierover gemaakt. Het was er, en functioneerde goed. Ik maaide hier een daar de heg een beetje, als ik dacht dat het toch wel erg begon uit te lopen, en vervolgde mijn happy go lucky weg.
De laatste breuk met ex van jaren, bracht daarin verandering.
Ik kan mijn keuzes maken als het mode betreft. Ik zie de billboards, ik zie wat er op music-channels gebeurt, in de media, in het cafe, wat h&m presenteert, en ik ben een slimme vrouw: ik kan de afweging maken waar ik wel en waar ik niet bij wil horen. Welk voorkomen past bij mij, en wat dat betekent, bij welke groep ik hoor: modieus, alternatief, trendvolgend of trendsettend.
Ik zorg een beetje voor mijn lijf: sport wat, eet goed, let er niet fanatiek op, maar zie met een halfdichtgeknepen oog er wel op toe dat alles een beetje in proportie blijft.
Maar met alles wat ik zelf kan bepalen, steekt na de breuk met de ex een duivelse vraag de kop op, hoewel ik probeer haar te ontkennen, haar het zwijgen op te leggen: 30+ inmiddels en gewend aan jarenlange vanzelfsprekende intimiteit, die stamt van toen ik nog jong en fruitig was, steekt een zorg de kop op: Met wie ga ik die intimiteit in godsnaam nog ooit aan? En hoe staat het zaakje ervoor als ik dan weer voor het eerst mijn benen zal spreiden?
Ik zag in het voorbijgaan vrouwen in de sauna, onder de douche na de boxtraining, de tiener nichtjes die de douche uitkomen of mij vrijpostig vragen even naar hun nieuwste piercing te komen kijken:
Alles kaal, of streepjes, of hartjes, of gepierced, maar nergens ontdekte ik nog een lekker wolletje.
Is mijn wolletje nog wel in de aanbieding te gooien, vraag ik mij radeloos af?
Hoe moet het eruit zien eigenlijk anno nu?
En als ik dan overga tot het afscheren van het wolletje, wat komt daar dan tevoorschijn??? Kloppen die lippen van mij eigenlijk wel?
Ik hoor ineens afschuwelijke verhalen van schaamlipcorrecties: vrouwen die in zich laten snijden, niet omdat er iets mankeert, maar omdat hun zelfbeeld blijkbaar dermate onder nul is gevaren dat ze denken dat hun kansen op liefde en acceptatie gaan over het perfecte verschijnen. Inclusief een perfecte poes.
Ik houd mezelf voor dat liefde, beminnen, bemind worden, verlangen, zich niet laten leiden door het aanzien van mijn schaamlippen, noch de lengte van het haar waardoor het omgeven wordt.
Maar het knaagt: ik voel de kwetsbaarheid van het overgeven van je intieme delen, de onvoorwaardelijkheid daarvan, en dan, de spontane angst, daarop afgewezen te worden... Niet lekker te zijn voor een ander. Gruwelijk!
Dus wat doe ik met het zaakje?
Ik ging even te rade, en vond een veelheid aan onderzoek, kunst, literatuur, porno, beschouwingen.
Ontwapenend was "perfecte poezen parade" van fotografe Mirjam van der Hoek.
bekijk de parade hier
Als we onze kut buiten de porno, de mores van de mode en die van de hippe sauna willen vergelijken met de realiteit, dan kan je hier je hart ophalen.
Allez mes enfants
Laten wij ons niet gekmaken met fantomen over hoe het hoort, noch bloederige knip-praktijken ondergaan. Wij stonden toch allemaal al eens waterbekkend van verlangen tegenover de ander, en wat had ons weerhouden? Haar? Vorm? Structuur? Mais non. We vonden het allemaal prachtig, zelfs als het tegen onze verwachting in er anders uitzag, anders rook, anders smaakte: Het was alles deel van onze adembenemende avonturen.
Alors: de volgende keer dat we aan ons eigen voorkomen op intieme delen, in casu, onze kutten twijfelen, neem de spiegel ter hand, een oude jaren 70 strategie. Bekijk het eens aandachtig, en bij twijfel, zoek geen vergelijk met de mode, de porno, de beelden in de media, maar dwaal eens rond in Mirjam v.d. Hoek's kunstwerk.
Et voila:
Ik ging na de breuk voort en realiseerde me, met nieuwe minnares in bed, dat het altijd zo zal gaan. Dat leeftijd en voorkomen er uiteindelijk niet toe doen.
Dat de crux van het liefhebben juist zit in het accepteren van jezelf. En dat, voorwaar, is niet altijd makkelijk. Met onze scheve neus, een pukkel, de te grote voeten. Maar als de debacles van het oppervlak zijn overkomen, rest daar nog het intieme deel. Dat wat wij pas op het laatste moment prijsgeven.
Laten we vooral genieten van wat er "prijs" te geven is!
Embrace it.
Voor alle kutten, poenies, vulva's, vagina's out there: Because you are worth it!
hasta la proxima
Pipster